Evento: A burra, a mesa e o pau

ando o lobo comía verzas e as vacas miañaban había casas nas que soñaban as crianzas con mesas que, só con mandarllo, se cubrían de manxares; ou burras que levantaban o rabo e cagaban ouro a moreas se sabías o que había que dicirlles nas orellotas: Briclebrit!
Éticapeleticapeluda!
Mentres tanto na mesma mesa da cociña, e a uns céntimos a peza, as súas nais cosían petos e botóns, bordaban moedeiros para fóra ou ensamblaban xoguetes. E contaban por milésima vez aquilo de cando as ras tiñan pelo e as galiñas barbas houbo un xastre con tres fillos e unha única cabra...
As obreiras, nais das futuras obreiras, tenden o pan con chocolate e énchense de dicirlles hai que traballar para vivir e tamén isto era un rei que tiña tres princesas, pechounas en tres artesas e botounas ao mar. Vólvocho contar?
Pero que sucede cando o traballo invade a mesa da cociña e a vida doméstica coma un gramón de raíz ávida e a mesiña dos manxares rompe e a burra escapa axitando as orellotas e hai que andar atraéndoa con astucias e cenorias? Outro conto terá que comezar...
Pois este é o conto de fadas dunha familia obreira galega naqueles tempos nos que era máis doado crerlles os contos ás avoas que as promesas aos patróns.