Se algo podemos destacar de SÉS é o seu enorme carisma e forza persoal, xa de sobra amosada en centos de concertos e actuacións ao longo de toda Galiza, percorrendo diferentes escenarios, pobo tras pobo e cidade tras cidade. Aos poucos e grazas á transmisión boca-orella, a súa intensa personalidade e honestidade á hora de manifestarse, foi conquistando o público cun caudal de enerxía que chama pola unión e o cuestionamento do establecido.
Está integrada por 8 artistas. Seis músicos de gran nome dentro do panorama musical galego (1 saxo, 1 trombón, 1 trompeta, batería, contrabaixo e piano) e dous cantantes.
Un son explosivo. Unha big band doutros tempos en pequeno formato, con dous cantantes que se adaptan a calquera repertorio. Unha posta en escena en grao sumo elegante. Temas míticos de Frank Sinatra, Glenn Miller, Paul Anka, Renato Carosone, Pérez Prado, temas actuais de Michael Bublé e moitos máis vos levarán no mundo das grandes Big Bands.
Calidade musical, Elegancia e Distinción do espectáculo.
Elenco artístico: Mari Paula, Carlos Molina, Jaime Peña
1. Aceptarás o fracaso
2. Odiarás as acrobacias e todas as espirais
3. Non usarás o beige
4. Entenderás que a revolución non existe
5. Asumirás que todo xa está inventado
6. Tomarás unha decisión artística vital
7. Santificarás o monstro que levas dentro
8. Non esquecerás que política e estética son primas irmás
9. Vivirás na fronteira de calquera disciplina
10. Bailarás a propia morte
Tras un par de anos de proxecto conxunto sobre os escenarios, a banda xurdida da unión da guitarra de Víctor Aneiros e a voz de Paula Martíns lanza o seu primeiro álbum baixo o título de "RAIN".
O primeiro traballo de estudo da Martíns Aneiros Band é unha viaxe a través do blues, o soul e o rock no que temas como o popular "Blues is my business" de Etta James ou "I can´t do that" do compositor chicagüense Mike Wheeler maxistralmente versioneados e ensamblados con outros orixinais como "Rain", o single que ademais dá nome ao disco, ou "Healthy lifestyle".
Teño algo importante que dicir pero aínda non sei o que é.
Esta frase sitúase como punto de partida da nova creación da compañía Elahood. Unha proposta de danzas urbanas baixo unha mirada de creación contemporánea.
NÓ convida ao público nunha viaxe onírica, estirando e deformando o significado do que é importante. Baixo un filtro de ironía e fantasía, a compañía deixa ver pegadas do debate actual que atende a decontrucción de xénero e a conciencia de clase.
Intérpretes: Cris Vilariño, Diego Buceta, Rafael Mallo.
Dúo de danza con musica de percusión en directo. Unha obra sobre a importancia de volver á terra, de buscar o futuro no pasado.
O grupo está liderado por *Xisco Feijóo (Composicións, arranxos, letras, gaita, percusións, voz e danza tradicionais galegas), aportando un repertorio de temas de orixe tradicional recuperado a través dun intenso traballo de campo de xa máis de trinta anos ao longo de toda a xeografía galega e con letras tiradas das antigas cantigas, ordenadas e aderezadas con novas creacións de autoría propia e cun marcado carácter galego.
Lulavai fan soar 4 arpas e 4 voces, interpretando sobre os escenarios temas de composición propia con inspiración na música traicional galega e noutras máis lonxanas. Interpretan tamén temas ao máis puro caracter tradicional, ou arranxos inspirados nas raíces da música galega. Composicións propias e delicados arranxos para o instrumento principal que é a arpa e as voces, e utilizando tamén outros instrumentos de percusión que aportan a variedade tímbrica e o son orixinal de Lulavai.
Cunha sinceridade crúa e o seu clásico humor irónico, Carrodeguas aborda neste texto de auto[NON]ficción a relación co seu corpo, marcada pola gordofobia que se respira en calquera recuncho desta apaixonante sociedade da fermosura. Porque por moito que te escondas, a gordofobia sempre está ao teu carón. Sobre todo porque está en ti.
Quen sabe exactamente que é o que vai facer cada día durante o resto da súa vida non alberga grandes temores nin demasiadas esperanzas. Akaki podería xurar que o seu porvir está escrito con tinta esluída en liñas nidias e rectas, confía nos trazos seguros e firmes da rutina que o protexe dos grandes males e das alegrías inesperadas. Ata que un insignificante suceso doméstico introduce unha luz brillante no clarescuro: nace a necesidade e, como expresión máis elaborada da mesma, o desexo.
